سیاست‌های سکونت‌گاهی و آمایش سرزمین در ایران از دهه ۱۳۴۰ تا کنون دچار خطاهایی راهبردی بوده که مهمترین آنها عبارتند از: ۱. تمرکزگرایی و برهم زدن توازن آمایش سرزمین و تخریب محیط زیست ۲. تصدی گری دولتی و ایجاد بار مالی سنگین بر دوش دولت‌ها ۳. ناسازگاری با سبک زندگی اسلامی-ایرانی ۴. سوداگری در زمین و مسکن و افزایش فاصله طبقاتی به منظور جبران آسیب‌های فوق، اندیشکده زیست شهر با فعالیتی بین رشته ای و در تعامل بین حوزه و دانشگاه که از حدود یک دهه قبل آغاز شده بود تلاش کرد تا راهبردها و الگوهای مناسب و جایگزین را به نحوی عرضه کند که ویژگی‌های سازگاری با ارزش‌های ایرانی-اسلامی، قاعده‌مندی و تفاهم‌پذیری و نیز کارآمدی عملی را توامان دارا باشد. در این مسیر از رهنمودهای آیت الله اراکی، مرحوم آیت الله حائری شیرازی، آیت الله جوادی آملی، آیت الله میرباقری و نشست‌های متعدد حوزوی و دانشگاهی و کار متمرکز تیمی در شهر قم با همکاری مجمع محققین معماری و شهرسازی اسلامی قم، مؤسسه مطالعات و تحقیقات اسلامی فتوح اندیشه، فرهنگستان علوم اسلامی قم و ستاد راهبری معماری و شهرسازی حوزه علمیه استفاده شده است.